CPU

هسته اساسی سخت افزار رایانه، پردازشگر مرکزی است که روی مادربرد استقرار داده شده است. جزء اساسی یک

پردازشگر، مایکرو چیپی می باشد که با فن آوری مدارات مجتمع متراکم ایجاد شده و واحد پردازشگر مرکزی یک میکرو پروسسور

نامیده می شود. CPU ها امروزه حاوی بیش از ۵۰ میلیون ترانزیستور هستند. مسئولیت آن ها، اجرا محاسبات عددی و

انجام تصمیم گیری های منطقی می باشد که در کل به آن ها عملیات می گویند. واحد کنترل (CU) یک CPU، دستورات

را توضیح و به آن ها الویت می دهد و واحد منطق ریاضی (ALU)، دستورات را ارائه خواهد کرد.

میکروپروسسور، می تواند از طریق فرکانس ساعت آن یا نرخ ساعت آن، بهاگذاری شود. این عدد، فرکانس نوسان

کریستال های داخلی یک مایکرو پروسسور می باشد که به شکل عددی از تعداد سیکل ها در ثانیه تعبیر می شود.

مایکرو پروسسورهای امروزین، نرخ نوسانی در حد چند گیگاهرتز دارند. این به معنی این است که چند تریلیون سیکل در

ثانیه است. نرخ ساعت، زمان پالس مدارات کامپیوتر می باشد که بیانگر بالاترین حد ایده آل قابل حصولی است که

کامپیوتر می تواند اطلاعات را پردازش و یا دستوری را اجرا کند. نرخ ساعت می تواند با ضربان قلب یک موجود زنده

مقایسه بشود. هر چند، نرخ ساعت، فقط زمانی مقیاسی معنادار از کارایی یک پردازشگر می باشد که بخواهید

پردازشگرهای یک شرکت سازنده را روی یک سخت افزار آزمایش کنید. CPU می تواند تا داده ها را از بانک های خارجی

حافظه بگیرد، آنها را توسط اجرای دستورات ویرایش کند و بعد نتیجه ها را دوباره به بانک داده ها بر گرداند. اطلاعات

گذرا در واحد حافظه محلی با راندمانی فوق العاده بالا محافظت می شوند که به آنها رجیستر میگویند . CPU با وسایل دیگر

از روش خطوط باس (bus) تبادل اطلاعات می کند.